De Kanovijver is indertijd ontstaan toen de Gemeente Gendt begin '60-er jaren een groot perceel ten zuiden van de Nijmeegsestraat ging onteigenen. De grond was toen in bezit van de familie Breunissen, woonachtig op 'de Poelwijk'. De twee ongehuwde broers Cees en Wim, en zus Janna, hadden in het Gendtse (en daarbuiten) een groot boerenbedrijf met een z.g. meelhandel (bloem). Met name Cees is in die tijd belangrijk geweest voor onze vereniging. Bij de onteigening is uiteindelijk overeengekomen dat de familie de Haan kon blijven wonen (kabouterhuisje, inmiddels gesloopt) en dat er ter plaatse een 'kanovijver' gegraven zou worden. De grond werd door de gemeente verkocht aan de steenfabriek en kon zo ook een deel van de onteigening bekostigen. Na de onteigening kon begonnen worden met de bouw van woonhuizen aan de Europalaan (westelijk van de Poelwijklaan).
In 1967 was de Kanovijver gereed en in 1968 werd de Cees Breunissen Baan feestelijk geopend. In oorsprong was de vijver groter, maar door het herschikken van een trainingsveld van 'De Bataven' en het Gendste Zwembad werden de toenmalige tennisvelden verplaatst naar de Poelwijklaan en werd een aanzienlijk deel van het perceel van de familie de Haan en de Kanovijver 'geofferd'. Het verhaal gaat dat de toenmalige aannemer en Jan de Haan sr., onder het genot van het dagelijkse bakkie koffie, de tekeningen wat hebben 'hervormd' waardoor het trainingsveld een tiental meters verder van de woning en Kanovijver kwam te liggen (toen kon dat nog...uh...of eigenlijk ook niet...ssst).
In 1967 was de Kanovijver gereed en in 1968 werd de Cees Breunissen Baan feestelijk geopend. In oorsprong was de vijver groter, maar door het herschikken van een trainingsveld van 'De Bataven' en het Gendste Zwembad werden de toenmalige tennisvelden verplaatst naar de Poelwijklaan en werd een aanzienlijk deel van het perceel van de familie de Haan en de Kanovijver 'geofferd'. Het verhaal gaat dat de toenmalige aannemer en Jan de Haan sr., onder het genot van het dagelijkse bakkie koffie, de tekeningen wat hebben 'hervormd' waardoor het trainingsveld een tiental meters verder van de woning en Kanovijver kwam te liggen (toen kon dat nog...uh...of eigenlijk ook niet...ssst).
In 1990 werd, met tegenzin van de ijsclub, de vijverbodem met een bulldozer geëgaliseerd. De structuur van de bodem van de Kanovijver is erg onstabiel: bij de verkoop van de grond aan de steenfabriek indertijd bleek al dat de grond weinig kleihoudend was. Door de bodem met 'rust' te laten zal deze zichzelf verdichten en dat is erg belangrijk voor de waterstand. Een onvoorzien voordeel echter was wel dat de vijver wat dieper werd en droogvallen sindsdien niet meer is voorgevallen. In 2000 werd op inititiatief van v.v. de Snoek, wederom onder protest van de ijsclub, de vijver verdiept. De vissen werden gevangen, in containerbakken afgevoerd en 'opgeslagen'. Opnieuw werd er geen toestemming gegeven om de grond af te voeren en moest dus ter plaatse worden verwerkt. Het overtollige leem werd verwerkt op de eilanden of op de taluds. De aannemer legde daar een 'redelijk vrije' creativiteit aan de dag. Wat niemand had voorzien was dat de leem erg onstabiel bleef en door het eigen gewicht, de eilandjes volledig uit elkaar drukten. Een poging om dit achteraf te herstellen is volledig mislukt. Bijkomend nadeel: het riet heeft nu de vijver volledig in bezit genomen, waardoor de jaarlijkse kosten van onderhoud van de vijver navenant zijn.